شهید سیدخلیل بهشتی مسأله‌گو

ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ در ﻏﻮ‪اﺻﻰ ﻧﻴﺰ ﻣﻬﺎرت داﺷﺖ. ﻓﺮدى ﺧﺎﻟﺺ، ﺑﻰرﻳﺎ و اﻓﺘﺎده ﺑﻮد. در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﻣﻄﻴﻊ و ﺑﺎ زﻳﺮدﺳﺘﺎن ﻣﻬﺮﺑﺎن و دوﺳﺖ ﺑـﻮد. ﺑـﻪ اﺳﺮا ﻧﻴﺰ رﺣﻢ ﻣﻰﻛﺮد. آﻫﺴﺘﻪ و اﻧﺪك ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ. اﻣ‪ﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺨﻨﺎن اﻧﺪك، ﭘﺮﺑﺎر و ﻣﻔﻴﺪ ﺑـﻮد. ﺑـﺎ ﺷﻴﻮاﻳﻰ ﺧﺎﺻ‪ﻰ در ﮔﻔﺘﺎر، از اﻧﻘﻼب و ﺟﻨﮓ دﻓﺎع ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻴﺸﺘﺮ از آن‌ﻛﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰﻛﺮد. ﻫﻤﻴﺸﻪ راﺣﺘﻰ دﻳﮕﺮان را ﺑﻪ راﺣﺘﻰ ﺧﻮدش ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻰداد. ﺑﺮاى ﺣﻞ ﻣﺸﻜﻼت دﻳﮕﺮان ﺗﺎ ﺣﺪ‪ ﺗﻮاﻧﺶ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. ﺧﻮاﻫﺮش ﻣﺘﺎﻧﺖ و ﺣﺠﺐ را ﺑﺎرزﺗﺮﻳﻦ ﺧﺼﻴﺼﻪ او ﻣﻰداﻧﺪ و ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﻫﻢ از ﻧﻈﺮ ﻇﺎﻫﺮى ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪ و ﺧﻮش‌ﺳﻴﻤﺎ ﺑﻮد و ﻫﻢ روﺣﺎﻧﻴ‪ﺖ و ﻧﻮراﻧﻴﺖ ﺧﺎﺻﻰ در ﭼﻬﺮه‌اش داﺷﺖ. ﺑـﻪ ﻣﻦ در درسﻫﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. رﻓﺘﺎرش ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪاى ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻨﺪ. او ﺑﻴﻦ ﺑﺮادراﻧﻢ ﺗﻚ ﺑﻮد. او در اداﻣﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﻠﻴﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﻣﻰآﻣﺪ، در ﭘﺎﻫﺎ و زاﻧﻮاﻧﺶ زﺧﻢﻫﺎى ﻋﻤﻴﻖ داﺷﺖ. ﺣﺘﻰ ﻳﻚ ﺑﺎر ﻫﻢ زﺧﻤﺶ ﻋﻔﻮﻧﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد. وﻗﺘﻰ دﻟﻴﻠﺶ را ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻓﻮﺗﺒﺎل ﺑﺎزى ﻛﺮده‌ام. اﻣ‪ﺎ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻠﻴﻞ ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰى ﺣﺪود 48 ﺳﺎﻋﺖ، ﺳﻴﻨﻪ‌ﺧﻴﺰ ﻛﺮده ﻛـﻪ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﭼﻨﻴﻦ زﺧﻤﻰ ﺷﺪه‌اﻧﺪ. ﻋﺎﺷﻖ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮدن ﺑﻮد. از ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﺑـﻪ ﻣﺮدم و ﻫﺮﻛﺲ دﻳﮕﺮ
ﻓﻌ‪ﺎل و ﭘﺮﺗﻼش ﺑﻮد و ﻣﻰﻛﻮﺷﻴﺪﻛﻪ ﻛﺎرﻫﺎى ﻣﺤﻮ‪ﻟﻪ را ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻧﺤﻮ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ. ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺣ‪ﺴﻦﻛﺎرم را اﻓﺰاﻳﺶ دﻫﻢ، روﺣﻴ‪ﻪام ﺑﺎ ﻧﺸﺎﻃ‌ﺘﺮ ﻣﻰﺷﻮد و اﻧﺮژى ﺑﻴﺸﺘﺮى را در ﺧﻮد ﺣﺲ ﻣﻰﻛﻨﻢ؛ ﭼﻪ در اﻣﻮر آﻣﻮزﺷﻰ ﭼـﻪ در ﻋﻤﻠﻴﺎت و ﻏﻴﺮه
ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﺎ ﭼﺸﻢﺣﻘﺎرت ﻧﮕﺎه ﻧﻤﻰﻛﺮد. ﺻﺒﻮر ﺑﻮد و ﺧﻴﻠﻰ ﻛﻢ ﻋـﺼﺒﺎﻧﻰ ﺷد. ﻫﺮﮔﺰ دروغ ﻧﻤﻰﮔﻔﺖ. ﻧﻤﺎز او‪ل وﻗﺘﺶ ﻫﻴﭽ‌ﮕﺎه ﺗﺮك ﻧﻤﻰﺷﺪ. ﺑﻪ اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ ﺧﻴﻠﻰ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ و ﻫﻤﻴﺸﻪ از اﻳﺸﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ و ﺷﺨﺼﻴ‪ﺖ اﻳﺸﺎن را ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻣﻰﻛﺮد. ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ ﺑﺮادران و ﺧـﻮاﻫﺮاﻧﺶ در ﻣـﻮرد درس و اﻧﺠﺎم ﻓﺮاﻳﺾ دﻳﻨﻰ ﺳﻔﺎرش ﻣﻰﻛﺮد و از ﺧﻮاﻫﺮاﻧﺶ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺠﺎب اﺳﻼﻣﻰ را رﻋﺎﻳـﺖ ﻛﻨﻨﺪ. در ﺟﺒﻬﻪ اﻣﺎم ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻮد. در آن‌ﺟﺎ ﺑﺮاى ﺧﻮدش ﺧﻠﻮﺗﻰ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻛﻤﺘﺮ ﻛﺴﻰ ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ آن ﻣﻰﺷﺪ. ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﻛﻪ ﻣﻰاﻳﺴﺘﺎد، اﻧﮕﺎر روﺣﺶ ﺑﻪ ﭘﺮواز در ﻣﻰآﻣﺪ و اﻟﻠّﻪاﻛﺒﺮ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ، دﻳﮕﺮ ﺧﻠﻴﻞ، ﺧﻠﻴﻞ ﻗﺒﻠﻰ ﻧﺒﻮد. ﺑﺎ ﺧﺪاى ﺧﻮد ﭼﻨﻴﻦ راز و ﻧﻴﺎز ﻣﻰﻛﺮد: ﺧﺪاﻳﺎ، ﻣﺮا از ﺑﻼى ﻏﺮور و ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻰ ﻧﺠﺎت ده ﺗﺎ ﺣﻘﺎﻳﻖ وﺟﻮدم را ﺑﺒﻴﻨﻢ و ﺟﻤﺎل زﻳﺒﺎى ﺗﻮ را ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﻨﻢ. و آرزو ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﮔﻤﻨﺎم ﺑﻤﻴﺮد. ﺧﺼﻴﺼﻪاى ﻛﻪ ﺗﻤﺎم آﺷﻨﺎﻳﺎن‌- از ﺧﻮاﻫﺮ و ﻣﺎدر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ دوﺳﺘﺎن و ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ‌- ﺑـﻪ وﺟـﻮد آن در ﺧﻠﻴﻞ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ، ﺟﺬاﺑﻴﺖ اوﺳﺖ
ﺣﺴﻴﻦ ﺣﻴﺪرى- ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ‌- ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﻠﻴﻞ ﺟﺎذﺑـﻪ داﺷﺖ و اﻳﻦ ﺟﺎذﺑﻪ در ﭼﻬﺮه‌اش ﻧﺒﻮد؛ ﺑﻠﻜﻪ در دروﻧﺶ ﺑﻮد. اﻫﻞ دوﺳﺖ و رﻓﻴﻖ ﻧﺒﻮد. دوﺳﺘﺎن او ﻫﻤﺎن رزﻣﻨﺪﮔﺎن و ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى ﺟﺒﻬﻪ و ﺟﻨﮓ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﻛﻪ ﻣﻰآﻣﺪ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎى ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎﻳﺸﺎن ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ. ﺑﻪ ﺻﻠﻪ‌رﺣﻢ اﻫﻤﻴ‪ﺖ ﻣﻰداد. ﺑﻪ اﻓﺮاد ﭘﻴﺮ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد و اﺣﺘﺮام زﻳﺎدى ﺑﺮاى آﻧﺎن ﻗﺎئل ﺑﻮد. ﻫﺮﮔﺰ از ﺳﺨﺘﻰ ﻛﺎر ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﻰﺷﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﮔﺮ در زﻳﺮ رﮔﺒﺎر ﻣﺴﻠﺴﻞﻫﺎ ﺳﻮراخ ﺳﻮراخ ﺷﻮم، اﮔـﺮ ﺗﻜﻪ ﺗﻜﻪ ﺷﻮم، اﮔﺮ در ﺧﻮن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻐﻠﻄﻢ، ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ دﺳﺖ از اﻳﻦ اﻧﻘﻼب ﻧﻤﻰﻛﺸﻢ، از دﻳﻨﻢ، از ﻗﺮآﻧﻢ، از وﻃﻨﻢ و از اﻧﻘﻼﺑﻢ دﻓﺎع ﻣﻰﻛﻨﻢ
ﺗﻤﺎم رﻓﺘﺎر و اﻋﻤﺎﻟﺶﻧﺸﺎﻧﮕﺮ روﺣﻴﻪ ﺷﻬﺎدتﻃﻠﺒﻰ او ﺑـﻮد. او اﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﺑـﻪ ﺷﻬﺎدت را در وﺻﻴ‪ﺖﻧﺎﻣﻪاش اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺑﻴﺎن ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﻋﺮوﺳﻰ ﻣﻦ در ﺟﺒﻬﻪ و روز ﺷﻬﺎدﺗﻢ روز داﻣﺎدى ﻣﻦ اﺳﺖ. ﻋﺮوس ﻣﻦ ﺷﻬﺎدت اﺳﺖ. ﺻﺪاى ﺗﻮپ و ﮔﻠﻮﻟﻪ و ﺧﻤﭙﺎره ﺧﻄﺒﻪ ﻋﻘﺪ ﻣﺮا ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺧﻮاﻧﺪ. ﺑﺎ ﺧﻮن ﺳﺮﺧﻢ ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﻣﻌﺸﻮﻗﻢ آراﻳﺶ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد و در ﻏﻠﻐﻠﻪ ﺷﺎدى ﻣﺴﻠﺴﻞﻫﺎ و ﺑﺎرش ﻧﻘﻞﻫﺎى ﺳﺮﺑﻰ در ﺣﺠﻠﻪ ﺳﻨﮕﺮ، ﻋﺮوس ﺷﻬﺎدت را ﺑﻪ آﻏﻮش ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ
ﻗﺒﻞ از ﺷﺮﻛﺖ در آﺧﺮﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت، ﺑﺮاى ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﻘﺪ ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ آﻣﺪ و ﭘﺲ از آن ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑـﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ، او ﺧﻮاب ﺷﻬﺎدﺗﺶ را دﻳﺪه ﺑﻮد؛ دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ راه ﻛﺮﺑﻼ را ﭘﻴﺪا ﻛﺮده و ﺑﻪ ﺳﻮى آن ﭘﺮواز ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮش ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: ﺑﻪ ﻛﻮرى ﭼﺸﻢ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ، در ﺷﺐ ﻫﻔﺖ ﻣﻦ ﻋﺮوﺳﻰ ﻛﻦ ﺗﺎ دﺷﻤﻦ ﺑﺪاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻛﻴﺴﺘﻴﻢ و ﺑﺪاﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻬﺎدت ﻣﻴﺮاث ﻣﺎﺳﺖ. ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻛﺮده اﺳﺖ‌: ﺑﺮاى از دﺳﺖ دادن ﻣﻦ ﻏﺼ‪ﻪ ﻳﺎ اﻓﺴﻮس ﻧﺨﻮرﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﻬﺎدت ﺣﺪ‪ ﻧﻬﺎﻳﻰ ﺗﻜﺎﻣﻞ اﻧﺴﺎن اﺳت

ﻫﻤﺮزﻣﺶ درﺑﺎره آﺧﺮﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮه ﺧﻮد از ﺧﻠﻴﻞ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آن ﺷﺐ ﺧﻠﻴﻞ ﺑﻪ ﺷﻜﻠﻰ دﻋﺎ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ واﻗﻌﺎً ﺗﻌ‪ﺠﺐ ﻛﺮدم. ﺧﻴﻠﻰ ﻃﻮﻻﻧﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻰﮔﺬارم ﺑﺮوى ﺧﻠﻴﻞ روﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻓﺮدى ﮔﻨﻬﻜﺎر ﻫﺴﺘﻢ و ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ اﻣﺸﺐ ﺧﺪا ﺗﻮﺑﻪام را ﺑﭙﺬﻳﺮد و اﮔﺮ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ، ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺤﺮ ﻧﺮﺳﻢ. ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاﺳﺖ و او را ﺑﻪ‌ﺳﻮى ﺧﻮد ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﺪ
در ﺗﺎرﻳﺦ  1363/12/22 در ﺟﺰﻳﺮه ﻣﺠﻨﻮن و در ﺣﻴﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺪر ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ وﺻﻴﺖ ﻛﺮده: در ﻛﻨﺎر ﻋﻜﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺰارم ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﮔﺬاﺷﺖ، ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ: اﻳﻦ اﺳﺖ ﻳﻜﻰ از رﻫﺮوان ﺣﺴﻴﻦ علیه‌السلام ﺷﻬﺎدت او اﺛﺮات ﻣﺜﺒﺖ و ﺳﺎزﻧﺪه‌اى در اﻃﺮاﻓﻴﺎن داﺷﺖ. ﺑﺴﻴﺎرى از آﺷﻨﺎﻳﺎن وى ﻣﺘﺤﻮ‪ل و ﺑﺮادراﻧﺶ در ﺟﻬﺖ اداﻣﻪ راه او رﻫﺴﭙﺎر ﻣﻴﺎدﻳﻦ ﻧﺒﺮد ﺷﺪﻧﺪ. ﭘﻴﻜﺮ ﭘﺎﻛﺶ در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎى ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ. او ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده و دﻳﮕﺮ ﻛﺴﺎﻧﻰ‌ﻛﻪ وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪ او را ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ
ﺑﻪ روز ﻣﺮگ ﭼﻮ ﺗﺎﺑﻮت ﻣﻦ روان ﺑﺎﺷﺪ
ﮔﻤﺎن ﻣﺒﺮ ﻛﻪ ﻣﺮا دردِ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺎﺷﺪ
ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻣﮕﺮیى و ﻣﮕﻮى درﻳﻎ درﻳﻎ
ﺑﻪ دام دﻳﻮ در اﻓﺘﻰ درﻳﻎ آن ﺑﺎﺷﺪ
ﺟﻨﺎزه‌ام ﭼﻮ ﺑﺪﻳﺪى ﻣﮕﻮى ﻓﺮاق ﻓﺮاق
ﻣﺮا وﺻﺎل و ﻣﻼﻗﺎت آن زﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ