ﻛﺮﻳﻢ اﻧﺪراﺑﻰ ﻓﺮزﻧﺪ ﺣﺒﻴﺐاﻟﻠّﻪ در دﻫﻢ آذرﻣﺎه ﺳﺎل 1333 ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد. ﻣﺎدرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ از ﺳﻔﺮ ﻣﻜﻪ آﻣﺪﻳﻢ، ﺧﺪاوﻧﺪ اﻳﻦ ﻓﺮزﻧﺪ را ﺑﻪ ﻣﺎ داد. در 6 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻪ ﭼﺎه اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﻋﻨﺎﻳﺎت اﻟﻬﻰ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل او ﺷﺪ و ﻧﺠﺎت ﭘﻴﺪا ﻛﺮد. اوﻗﺎت ﺑﻴﻜﺎرى را ﺑﻪ ﻣﺰارع ﻛﺸﺎورزى ﺑﺮاى ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻣﻰرﻓﺖ. ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ رﻓﺘﻦ و ورزش ﻛﺮدن اﻫﺘﻤﺎم داﺷﺖ. دوره اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر ﮔﺬراﻧﺪ. دوره راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪ ﻛﻤﺎل‌اﻟﻤﻠﻚ ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﺪ. ﺗﺎ اول دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ درس ﻧﺨﻮاﻧﺪ، ﭼﻮن ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﻳﻦ رژﻳﻢ ﻃﺎﻏﻮﺗﻰ اﺳﺖ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ درس اداﻣﻪ ﻧﺪاد و ﺑﻪ روﺳﺘﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﻛﺎر ﻛﺸﺎورزى ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ ﺗﺎ اﻳﻦﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎزى رﻓﺖ. در دوران ﺳﺮﺑﺎزى دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ زﻳﺮ ﺳﻠﻄﻪ ﮔﺮوﻫﺒﺎن ﻳﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‌اى ﺑﺎﺷﺪ. در اواﺳﻂ ﺧﺪﻣﺖ ﺳﺮﺑﺎزى-در اوج ﺧﻔﻘﺎن- ﭘﻴﺎم ﺣﻀﺮت اﻣﺎم را ﺷﻨﻴﺪ و ﻋﺰم ﺧﻮد را ﺟﺰم کرد و ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ رژﻳﻢ از ﺳﺮﺑﺎزﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮار ﻛﺮد.
ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ، ﻗﺮآن، ﻛﺘﺎبﻫﺎى دﻛﺘﺮ ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ و ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬﺮى را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺎ ﺷﺮوع اﻧﻘﻼب ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻓﻌﺎل در ﺗﻈﺎﻫﺮات و راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. در ﭘﺨـﺶ اﻋﻼﻣﻴﻪ و رﺳﺎﻟﻪ اﻣﺎم ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻮﺷﺎ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺑﻌﻀﻰ از داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﻧﻮارﻫﺎى اﻣﺎم را ﺗﻜﺜﻴﺮ ﻣﻰﻛﺮد. دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ اﻣﺎم ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ.
ﻛﺮﻳﻢ اﻧﺪراﺑﻰ در 17 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺣﺎﺟﻰﺑﻴﮕﻠﻮ ﭘﻴﻤﺎن ازدواج ﺑﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺪت زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك آنﻫﺎ 5 ﺳﺎل ﺑﻮد. و ﺛﻤﺮه اﻳﻦ ازدواج ﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﺑﻪﻧﺎم ﻳﻮﺷﻊ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎرم دىﻣﺎه ﺳﺎل 1359 ﺑﻪدﻧﻴﺎ آﻣﺪ. در ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد: دوﺳﺖ دارم ﻓﺮزﻧﺪم را ﺣﺴﻴﻦوار ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﻨﻰ. راه اﻣﺎم را اداﻣﻪ دﻫﻴﺪ. اﻣﺎم را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬارﻳﺪ. در ﺷﻬﺎدت ﻣﻦ اﺷﻚ ﻧﺮﻳﺰید. ﮔﻮﺷﻪﮔﻴﺮ ﻧﺒﺎشید. ﻓﺮزﻧﺪم ﻛﻤﺒﻮد ﭘﺪر را اﺣﺴﺎس ﻧﻜﻨﺪ. ﺑﺮاى او ﻫﻢ ﭘﺪر ﺑﺎش و ﻫﻢ ﻣﺎدر.
ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ وارد ﺳﭙﺎه ﺷﺪ و ﺗﺎ زﻣﺎن ﺷﻬﺎدت در ﺳﭙﺎه ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن اﻣﺎم، ﺑﺮاى ﺣﻔﻆ و ﺣﺮاﺳﺖ از ارزشﻫﺎى اﺳﻼﻣﻰ و ﺑﺮاى دﻓﺎع از دﻳﻦ و رﺿﺎى ﺧﺪا ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺘﺎﻓﺖ. اﻧﮕﻴﺰه او از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ، ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ اﺳﻼم و ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ، اداى وﻇﻴﻔﻪ و ﮔﺴﺘﺮش اﺳﻼم در ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﺑﻮد. رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ را ﻳﻚ وﻇﻴﻔﻪ ﺷﺮﻋﻰ ﻣﻰداﻧﺴﺖ و ﺑﺮاى دﻓﺎع از ﻛﺸﻮر و ﻧﺎﻣﻮس ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ اﻋﻼم ﺷﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭘﺎﺳﺪار ﻣﺒﻠﻐﻰ ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﻰﺷﻮد او ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺑﺮاى ﭘﻮل ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﻤﻰروم. ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮدان روح‌اﻟﻠّﻪ از لشگر 5 ﻧﺼﺮ ﺑﻮد. در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺳﺮﻛﺸﻰ ﻣﻰﻛﺮد. در زﻣﺎن ﺟﻨﮓ ﺗﻚ و ﺗﻨﻬﺎ ﺣﺪود ﭼﻬﺎرﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﻋﺮاﻗﻰ را اﺳﻴﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد. ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺳﭙﺎه ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر را ﺑﻪ او ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻛﺮدﻧﺪ وﻟﻰﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮد. ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰروم ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﺑﺮﺳﻢ ﻳﺎ ﭘﻴﺮوز ﺷﻮﻳﻢ. از ﻛﺴﺎﻧﻰﻛﻪ در ﺳﭙﺎه ﺳﻮءاﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﺪ. اﻣﺎم را رﻫﺒﺮ ﺧﻮد و رﻫﺒﺮ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺟﻬﺎن ﻣﻰداﻧﺴﺖ. اﻳﻦ اﻧﻘﻼب را زﻣﻴﻨﻪﺳﺎز ﻇﻬﻮر ﺣﻀﺮت ﻣﻬﺪى(ﻋﺞ) و ﺟﻨﮓ را ﺟﻨﮓ ﻛﻔﺮ ﺟﻬﺎﻧﻰ در ﺑﺮاﺑﺮ اﺳﻼم و ﻗﺮآن ﻣﻰداﻧﺴﺖ. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺠﺎﻋﺘﺶ در ﺟﻨﮓ ﺑﻪ او ﻟﻘﺐ ﺷﻴﺮ ﺧﻮزﺳﺘﺎن داده ﺑﻮدﻧﺪ. از اﻓﺮاد ﭼﺎﭘﻠﻮس ﺗﻨﻔﺮ داﺷﺖ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز اول وﻗﺖ ﺑﻮد و ﻧﻤﺎز ﺷﺐ او ﻫﻴﭻوﻗﺖ ﺗﺮك ﻧﺸﺪ.
ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ، ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺣﺎﺟﻰ ﺑﻴﮕﻠﻮ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﺧﻮد ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚ ﺷﺐ در ﺧﻂ ﻣﻘﺪم ﺟﺒﻬﻪ در ﺣﺎل ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻓﺮداى آن روز ﻋﻤﻠﻴﺎت داﺷﺘﻴﻢ. در ﺳﻨﮕﺮ ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭘﺮده ﺳﻨﮕﺮ ﻛﻨﺎر رﻓﺖ و آﻗﺎﻳﻰ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺷﺨﺼﻰ وارد ﺳﻨﮕﺮ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ از ﺻﺒﺢ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻳﺪ، ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﭼﺎﻳﻰ ﺑﻴﺎورم؟ ﻣﻦ ﻛﻪ در ﺣﺎل ﻧﻤﺎز ﺑﻮدم ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻌﺪاً ﻣﻰﺧﻮرم. ﺑﻌﺪ آن آﻗﺎ رﻓﺖ. ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد آﻣﺪم، ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻣﻜﺎن ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺷﺨﺼﻰ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ باشد؟
اواﻳﻞ ﺟﻨﮓ او را ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻛﺮدﺳﺘﺎن اﻋﺰام و در آنﺟﺎ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ و دﻣﻜﺮات ﻫﺎ آنﻫﺎ را ﻣﺤﺎﺻﺮه ﻛﺮدﻧﺪ. ﺳﻪ روز ﺑﺪون ﻏﺬا ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺟﻨﮕﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ رزﻣﻨﺪﮔﺎن، ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ و ﺿﺪاﻧﻘﻼبﻫﺎ را ﻣﺄﻳﻮس ﻛﺮد و ﻋﺎﻗﺒﺖ از ﻣﺤﺎﺻﺮه ﺑﻴﺮون آﻣﺪﻧﺪ. در آن درﮔﻴﺮى اﻧﺪراﺑﻰ از ﻧﺎﺣﻴﻪ دﺳﺖ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ و ﺑﺎ وﺟﻮد ﻣﺠﺮوﺣﻴﺖ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ
در دوران اﻧﻘﻼب ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎى زﻳﺎدى داﺷﺖ. در درﮔﻴﺮى داﻧﺸﮕﺎه ﻣﺸﻬﺪ، درﮔﻴﺮى ﻗﺎﻳﻨﺎت، درﮔﻴﺮى ﺗﺮﻛﻤﻦ ﺻﺤﺮا و ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺣﻀﻮر داﺷﺖ و در ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ از ﺧﻮد رﺷﺎدتﻫﺎى ﺑﺴﻴﺎرى ﻧﺸﺎن داد
همسر شهید ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ در ﻣﺮﺧﺼﻰ ﺑـﻮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻛﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺮﺧﺼﻰﻫﺎﻳﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺮوم؟ اﮔﺮ در ﺟﺒﻬﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎ در ﻋﻤﻠﻴﺎتﻫﺎ ﺳﻬﻞاﻧﮕﺎرى ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰﺷﺪ. در ﻣـﺸﻜﻼت ﺗﻮﻛّﻞ ﺑﻪ ﺧﺪا داﺷﺖ. ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻌﺎﺷﺮﺗﻰ ﺑﻮد و ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن و زﻳﺮدﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب رﻓﺘﺎر ﻣﻰﻛﺮد
ﭘﺮوﻳﺰ اﻧﺪراﺑﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﻛﺮﻳﻢ را در راه رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺟﻨﮕﻰ دﻳﺪه ﺑﻮد، ﺑﻪ او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در زﻣﺎن ﻃﺎﻏﻮت ﺗﻮ از ﻟﺒﺎس ﺳﺮﺑﺎزى ﻧﻔﺮت داﺷﺘﻰ، ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺷﺪه ﻛﻪ اﻳﻦ ﻟﺒﺎس را ﺑﺮ ﺗﻦ ﻛﺮده‌اى و ﺑﺎ آﻏﻮش ﺑﺎز از آن اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻣﻰﻛﻨﻰ؟ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﻦ ﻟﺒﺎس ﺑﺎ آن ﻟﺒﺎس ﺧﻴﻠﻰ ﻓﺮق دارد، اﻳﻦ ﻟﺒﺎس، ﻣﻘﺪس اﺳﺖ.
ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺧﻴﺒﺮ از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﭘﺎ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ، دو ﻣﺎه اﺳﺘﺮاﺣﺖ داﺷﺖ. ﺑﺮاى ﻳﻚ ﻣﺎه ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﭘﺎدﮔﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﻫﺎﺷﻤﻰﻧﮋاد را ﺑﻪ او دادﻧﺪ وﻟﻰ او ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ اﻳﻦﺟﺎ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻢ ﻃﺎﻗﺖ ﺑﻴﺎورم، ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺮوم. ﻣﺎ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﺪﺗﻰ او را ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﻧﮕﻪ دارﻳﻢ، ﻫﺮﭼﻪ ﺳﻌﻰﻛﺮدﻳﻢ، او از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﻨﺼﺮف ﻧﺸﺪ
ﺷﻴﺮﻣﺤﻤﺪ ﺣﺎﺟﻰ ﺑﻴﮕﻠﻮ، ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺑﻴﺖاﻟﻤﻘﺪس ﺑﻮد. ﺑﺮاى اﺟﺮاى ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺧﺎﻛﺮﻳﺰ ﺑﻮد ﻛﻪ 48 ﺳﺎﻋﺖ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ زﻳﺎد ﺑﺮاى زدن ﺧﺎﻛﺮﻳﺰ ﺣﺘﻰ ﺷﺐﻫﺎ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻧﻴﺎز ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از اﺟﺮاى ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺧﺎﻛﺮﻳﺰ، دﺷﻤﻦ اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺎ ﺗﺎ آنﺟﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮده‌اﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﻋﻘﺐﻧﺸﻴﻨﻰ ﺷﺪ. ﺗﺎ ﭼﻨﺪﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻋﺮاق رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻰ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻪدﺳﺖ ﺧﻮدىﻫﺎ اﻓﺘﺎد. ﺑﻌﺪ از ﺑﺮﮔﺸﺖ، از ﺷﺪت ﺧﺴﺘﮕﻰ روى ﭘﺎ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﻢ. وﻟﻰ ﺷﻬﻴﺪ ﻧﻴﺮوﻫﺎ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد و ﺑﺮاى آنﻫﺎ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰﻛﺮد. وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﺮ آﻣﺪ، وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪ. هم‌چنین ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺑﻴﺖاﻟﻤﻘﺪس در ﻛﻨﺎر رود ﻛﺎرون ﺷﻬﻴﺪ اﻧﺪراﺑﻰ ﺳﺨﺖ ﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮد. ﭼﻬﻞ درﺟﻪ ﺗﺐ داﺷﺖ. ﻧﺎى راه رﻓﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺖ. از ﻃﺮﻓﻰ ﺧﻤﭙﺎره‌اى ﺑﻪ دﻳﮓ ﻏﺬا ﺧﻮرده ﺑـﻮد. ﮔﺮﺳﻨﻪ و ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ. وﻗﺘﻰ عملیات ﺷﺮوع ﺷﺪ، ﺷﻬﻴﺪ ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﻧﻴﺮوﻫﺎ در ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮد، در ﺻﻮرﺗﻰﻛﻪ ﻛﺴﻰ را ﻳﺎراى رﻓﺘﻦ ﻧﺒﻮد
ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ او ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام ﺷﺪ و در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪن ﺑﻮد، ﻣﻦ وﺳﺎﻳﻞ او را آﻣﺎده ﻣﻰﻛﺮدم ﻛﻪ ﭘﺴﺮم از ﺧﻮاب ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺑﺎ، اﻵن ﺗﻔﻨﮕﺖ ﺗﻮ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﻮد و ﺧﻮﻧﻰ و ﻣﻦ آن را ﺑﺮداﺷﺘﻢ. ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: اﻳﻦ دﻓﻌﻪ آﺧﺮى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ را ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ. دﻳﮕﺮ ﺑﺮﻧﻤﻰﮔﺮدم و ﺗﻔﻨﮓ ﻣﺮا ﻳﻮﺷﻊ ﺑﺮﻣﻰدارد. ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻰﻛﻪ در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮد، ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ: اﻣﺸﺐ ﻋﻤﻠﻴﺎت دارﻳﻢ، از ﻣﻦ راﺿﻰ ﺑﺎش. دﻋﺎ ﻛﻦ ﺧﻮاب ﭘﺴﺮم درﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ
ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ، اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ ﻓﺮوﻋﻰراد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻣﻴﻤﻚ ﺑﻪ ﺷﻜﻢ او ﺗﻴﺮﺧﻮرد. در ﺷﺮاﻳﻄﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ راه ﺑﺮود، وﻟﻰ ﻃﻮرى ﻋﻤﻞ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪﻧﺪ. ﻧﻴﺮوﻫﺎ را ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ راه ﺧﻮد اداﻣﻪ دﻫﻨﺪ. ﺑﻌﺪ او را ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ در راه ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰرﺳﺪ
ﻛﺮﻳﻢ اﻧﺪراﺑﻰ در 1363/7/28، در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻋﺎﺷﻮرا، در ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﻣﻴﻤﻚ ﺑﺮ اﺛـﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺳﻴﻨﻪ و ﺷﻜﻢ ﺑﻪ درﺟﻪ رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ و در ﺑﻬﺸﺖ ﻓﻀﻞ ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ
ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻗﺒﻞ از اﻳﻦﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﻬﺎدﺗﺶ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﻨﺪ، ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ او ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻪاش-ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ- ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺷﻜﻤﺶ ﺗﻴﺮﺧﻮرده اﺳﺖ و ﻟﺒﺎس ﺳﻔﻴﺪ رﻧﮕﻰ ﺑﺮﺗﻦ دارد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮم رﻓﺘﻢ و ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﻛﺮﻳﻢ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ او ﮔﻔﺖ: در زﻳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﻦ ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ ﺑﻪ زﻳﺮزﻣﻴﻦ رﻓﺘﻢ. ﺷﻬﻴﺪ ﮔﻔﺖ: ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش. ﺑﻌﺪ ﺷﻜﻼﺗﻰ را ﺑﻪ ﻣﻦ داد ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﺧﻮردن آن ﺗﺴﻜﻴﻦ ﻳﺎﻓﺘﻢ و ﺑﻌﺪ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪم. ﻗﺒﻞ از اﻳﻦﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﻛﺴﻰ ﺧﺒﺮ ﺷﻬﺎدﺗﺖ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﺪ. دوﺳﺖ دارم ﻛﻪ ﺧﻮدم مطلع ﺷﻮم. دو روز ﻗﺒﻞ از ﺗﺸﻴﻴﻊ ﺟﻨﺎزه ﺗﻤﺎم ﻓﺎﻣﻴﻞ ﺧﺒﺮ ﺷﻬﺎدت او را داﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ: ﻛﺮﻳﻢ ﻣﺠﺮوح و در ﺑﺎﺧﺘﺮان اﺳﺖ. ﻣﻦ در ﻓﻜﺮ ﺑﻮدم ﻛﻪ دﻳﺪم ﺷﻬﻴﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ آﻣﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎسﻫﺎى ﭘﺎﺳﺪارى ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻦ داﺷﺖ. دﺳﺖ ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ و ﻋﻜﺴﻰ را ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﭘﺎﺳﺪارى دارم ﺑﺪﻫﻴﺪ ﻋﻜﺎس آن را ﺑﺰرگ ﻛﻨﺪ. ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ و ﺧﻮدت ﻛﺎرﻫﺎ را اﻧﺠﺎم ﺑﺪه. ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻛﺎرﻫﺎ و ﻣﻘﺪﻣﺎت ﺷﻬﺎدت او رﻓﺘﻢ
گزیده‌ای از وصیت‌نامه شهید کریم اندرابی:
ﭼﻴﺰى ﻧﺪارم ﺑﮕﻮﻳﻢ، وﻟﻰ ﺳﻔﺎرش ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻋﺰﻳﺰ، ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ، ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﻋﺰﻳﺰم، ﺑﺮادران ﺑﺎ ﻏﻴﺮت و ﺧﻮاﻫﺮان ﻋﺰﻳﺰم، از ﺷﻤﺎ ﺗﻘﺎﺿﺎ دارم ﻛﻪ ﺻﺒﺮ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ را ﭘﻴﺸﻪ ﻛﻨﻴﺪ و از ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ از ﻣﻦ راﺿﻰ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﭘﺪر ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﻫﻤﺴﺮ ﻋﺰﻳﺰم ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را زﻳﺎد زﺣﻤﺖ دادم. و ﺷﻤﺎ ﭘﺪر و ﺧﺎﻧﻮاده ﻋﺰﻳﺰ و ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ، ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ اﻣﺎم را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬارﻳﺪﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ اﻣﺎم، ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ اﺳﻼم ﻋﺰﻳﺰ و اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) اﺳـﺖ.
ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ، ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺻﺒﺮ در راه ﺧﺪا اﺟﺮ زﻳﺎد دارد و از ﺷﻤﺎ ﺗﻘﺎﺿﺎ دارم ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪم را ﺣﺴﻴﻦوار ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﻨﻰ و ﺧﻮدﺗﺎن ﭼﻮن زﻳﻨﺐ(س) ﺑﺎﺷﻴﺪ. اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪ ﻫﻤﮕﻰ از ﻣﻦ راﺿﻰ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ اﺳﻼم را رﻫﺎ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪﭼﻴﺰ در اﺳﻼم ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ.
ﺧﺎﻧﻮاده ﻋﺰﻳﺰ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ، از ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ از ﻣﻦ راﺿﻰ ﺑﺎﺷﻴﺪ، ﭼﻮن اﮔﺮ راﺿﻰ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ، ﺷﻬﺎدت ﻣﺎ ﺷﻬﺎدت ﻧﻘﺺدار ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ. ﺻﺒﺮ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻛﻨﻴﺪ، هم‌چون اﻣﺎم زﻳﻦاﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ(ع) و زﻳﻨﺐ ﻛﺒﺮى(س).