سیدعلی اقبالی دوگاهه در هفتم مهرماه 1328 در محله دوگاهه، شهرستان رودبار در استان گیلان دیده به جهان گشود. دوران طفولیت و تحصیلات ابتدایی را در رودبار پشت‌سر گذاشت و برای ادامه تحصیل و اخذ دیپلم به تهران آمد و در دبیرستان "امیركبیر" ثبت نام كرد.
اقبالی در سال 1354 ازدواج كرد، ثمره این ازدواج فرزند پسری بود كه در حال حاضر یكی از پزشكان كشورمان و از افتخارات ایران اسلامی است.
خدمت در ارتش
پس از اخذ دیپلم، با عشق و علاقه وافری که به پرواز و حراست از آسمان میهن داشت، در تاریخ سیزدهم آذرماه 1346 به استخدام نیروی هوایی ارتش درآمد. پس از طی آموزش‌های نظامی، موفقیت در آزمون‌های زبان انگلیسی، مهارت‌های فنی تخصصی، پشت‌سرگذاشتن دوره‌های آكادمی پرواز و پرواز مقدماتی با هواپیماهای پاپ و F-33، در بیست و پنجم مردادماه 1347 به‌منظور تكمیل دوره خلبانی و پرواز با هواپیماهای پیشرفته جت شكاری به پایگاه هوایی "ویلیامز" شهر فنیكس، ایالت آریزونای امریکا اعزام گردید.
پس از طی دوره‌های تكمیلی و پرواز با هواپیماهای T-38 , T-37 , T-6 , T-41 به مدت 220 ساعت و دریافت نشان خلبانی و كسب رتبه نخست در بین بیش از 400 دانشجوی خلبانی از كشورهای مختلف، به‌عنوان خلبان نمونه این پایگاه به ایران بازگشت.
علی سپس آموزش‌های تاكتیكی را با هواپیمای شكاری F-5 در بهمن‌ماه 1348 به سرعت به پایان رساند و به‌عنوان افسر خلبان جنگنده شكاری تاكتیكی F-5 تایگر در گردان 43 شكاری فعالیت‌های پروازی خود را در پایگاه هوایی دزفول آغاز نمود.
توانایی‌های قهرمان ملی
در مسابقات تیراندازی هوایی كه در سال 1351 بین خلبانان تمامی پایگاه‌ها، در پایگاه دزفول برگزار گردید، حائز مقام نخست در بین تمامی خلبانان و به‌عنوان قهرمان قهرمانان معرفی شد. آگاهی‌های علمی و مهارت‌های تخصصی ایشان در پروازهای تاكتیكی و عملیاتی به حدی بود كه در كم‌ترین زمان ممكن، تا سطح لیدر دومی ارتقاء یافت و با جدیت در انجام وظایف و ارائه طرح‌های كاربردی و مؤثر در راستای پایین آوردن سوانح پروازی، نام خود را در ردیف بهترین و نام‌آورترین خلبانان نیروی هوایی ثبت كرد.
بار دیگر در سال 1353 جهت گذراندن دوره كارشناسی تفسیر عكس‌های هوایی و مدیریت اطلاعات و عملیات هوایی به امریكا اعزام گردید و پس از طی این دوره و بازگشت به ایران، ابتدا در پایگاه ششم شكاری بوشهر و سپس در پایگاه دوم شكاری تبریز، ضمن انجام پروازهای عملیات تاكتیكی و استاد خلبانی، مسئولیت شعبه اطلاعات و عملیات فرماندهی گروه یكم گردان 23 شكاری و افسر ناظر اجرای طرح‌های عملیاتی معاونت طرح و برنامه نیروی هوایی را بر عهده گرفت.
خصوصیات اخلاقی شهید سیدعلی اقبالی دوگاهه
شهید اقبالی عاشق پرواز بود. علیرغم مسئولیت‌های مهمی كه برعهده داشت، هرگز از فعالیت‌های پروازی دور نشد. جرات و جسارت در پروازهای عملیاتی، تكنیك در كنار تاكتیك به همراه مهارت‌های فنی، علمی و تخصصی، از وی استاد خلبان ماهر و برجسته‌ای ساخته بودكه بر اساس مدارک موجود در پرونده پرسنلی، همواره در وضعیت عالی پروازی، آکادمیک و انضباطی قرار داشت و دریافت بیش از ده مورد تشویقی از رده‌های فرماندهی نیروی هوایی ارتش، گواهی بر این مدعاست.
وی با بیش از 3 هزار ساعت پرواز عملیاتی و آموزش خلبانی به ده‌ها دانشجوی جوان خلبانی، که تعدادی از آن‌ها همچون شهیدان سرافراز سرلشکر خلبان "عباس بابایی" و سرلشکر خلبان "مصطفی اردستانی" به مقام والای شهادت نائل گردیده‌اند، و یا به رده‌های ارشد فرمانده‌ای نیروی هوایی رسیده‌اند، کارنامه درخشان و پرافتخاری در طول عمر کوتاه و پربركت خود به جای گذاشت.
وی فردی به تمام معنا صمیمی و مهربان بود. انسانی فروتن و خویشتن‌دار، گشاده رو، متین، آراسته و با اخلاق نیكو و منش بسیار انسانی بود. كه در نگاه اول هر كس را شیفته خود می‌كرد. دارای روحی بلند كه علاقه خاصی به قرائت قرآن مجید داشت و هر چند وقت، كل قرآن را دوره می‌كرد. او خلبانی جوان با دانش و معلومات فوق‌العاده گسترده بود كه به تمام موضوعات و قوانین پروازی اشراف كامل داشت.
با تكیه بر هوش و استعداد و حافظه بسیار قوی خود، با وجود تعدد منابع دانش پروازی و منابع تخصصی، به‌ویژه آیین‌نامه‌ها و دستورالعمل‌های نیروی هوایی، شهید اقبالی به‌طور خارق‌العاده‌ای به این منابع احاطه داشت؛ به نحوی كه در مناظره‌ها بعضاً مشاهده می‌شد كه با قید عنوان آیین‌نامه، صفحه و پاراگراف را دقیقاً ذكر می‌كرد! به علت توانایی‌های بالایی كه در امور فنی و پروازی داشت، در خیلی از موارد مورد مشورت همكاران و فرماندهان قرار می‌گرفت و تحلیل‌های وی همواره صائب بود. لذا از احترام خاصی در نزد فرماندهان نیرو، مخصوصاً شهید "فكوری"، فرمانده وقت نیروی هوایی، برخوردار بود. وی در سن 25 سالگی استاد خلبان جنگنده F-5 و در 27 سالگی با درجه سرگردی جزو افسران ارشد نیروی هوایی شد.
علی اقبالی و دفاع مقدس
شهید اقبالی در حالی‌که یک نیروی ستادی بود، و می‌توانست دیگر حتی یک ساعت هم در کابین جنگنده ننشیند، با شروع جنگ و حمله عراق به 15 پایگاه نیروی هوایی، بلافاصله خودش را به پایگاه تبریز رساند، كه در آن هنگام، این پایگاه در طرح کلان نیروی هوایی، مسئول بخش‌هایی از خاک عراق، نظیر "کرکوک"، "موصل" و "اربیل" بود. شهید با استفاده از طرح‌های حساس و حیاتی که علیه دشمن طراحی کرده بود، برنامه‌ریزی وسیعی برای مقابله و پاسخ کوبنده و شدید به دشمن بعثی انجام داد، که در تاریخ نیروی هوایی و در تمام محافل مطالعاتی و تحقیقاتی این نیرو به‌طور جد ماندگار شد.
با استفاده از چنین طرح‌ها و فداکاری‌های خلبانان از جان‌گذشته بود که در ماه نخست جنگ، تمام پالایشگاه‌ها، تلمبه‌خانه‌ها و نیروگاه‌های برق عراق از کار افتاد و صادرات 350 میلیون تنی نفت عراق به صفر رسید. شهید اقبالی در مدت كوتاه عمر پربارش در جنگ تا لحظه شهادت، با 50 ساعت پرواز جنگی، ركورد بیشترین ساعت پرواز را به نام خود ثبت كرد و دقیق‌ترین اهداف را مورد هدف قرار داد.
سرلشكر اقبالی در عملیات معروف "كمان99"، كه در نخستین روز جنگ تحمیلی با شركت 140 فروند جنگنده از پایگاه‌های مختلف انجام شد، شركت داشت. وی در قالب لیدر دسته چهار فروندی از پایگاه دوم شكاری تبریز برخاست و پس از بمباران پایگاه هوایی موصل، هر چهار فروند سالم به پایگاه برگشتند.
نحوه شهادت
امیر سرلشكر شهید سیدعلی اقبالی دوگاهه در تاریخ اول آبان ماه 1359 که مصادف با عید قربان بود، به عنوان لیدر یك دسته دو فروندی هواپیمای F-5، با هدف بمباران یكی از پادگان های نظامی عراق به نام پادگان "العقره" در نزدیكی مرز مشترك ایران، تركیه و عراق، به همراه همرزم دلاورش ستوان خلبان "شفیع حسین‌پور" از پایگاه هوایی تبریز به هوا برخاست. پس از رسیدن به هدف، شهید اقبالی قسمت شرقی پادگان را هدف قرار داد و مثل همیشه هدف را به خوبی نابود کرد. ستوان حسین‌پور نیز قسمت غربی پادگان را هدف قرار داد. پادگان العقره در آتش و دود می‌سوخت و شهید اقبالی و همرزمش خوشحال و سربلند، آسمان عراق را ترك می‌كردند، اما هنوز بمب رها نشده‌ای وجود داشت و هدف دیگری در پیش رو؛ "رادار منطقه هوایی موصل". راداری استراتژیك كه بارها امید همرزمانش را به یأس مبدل كرده بود و پرنده‌های آهنین‌بالشان را نشانه رفته بود؛ باید انتقام می‌گرفت.
به دنبال بمباران موفق و متهورانه تجهیزات عظیم راداری دشمن، هواپیمایش به شدت مورد اصابت موشك قرار گرفت. شهید با دانش وسیع پروازی و مهارت بی‌نظیرش، هواپیمای آسیب‌دیده را تا سی كیلومتری مرز ایران رساند. سرانجام هواپیما سرنگون و خلبان جوان مجبور به خروج اضطراری شد. وی در حالی‌که زنده به اسارت مزدوران عراقی درآمده بود، به دلیل ضربات مهلکی که نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران در نخستین ماه جنگ بر پیکر ماشین جنگی عراق وارد نموده بود و عملاً آنان را زمین‌گیر کرده بود، برای ایجاد رعب و وحشت در بین سایر خلبانان كشورمان، برخلاف تمامی موازین انسانی و موافقت نامه‌های بین‌المللی رفتار با اسرا، به فجیع‌ترین و بی‌رحمانه‌ترین وضع به شهادت رسید، به‌طوری که نیمی از پیکر مطهرش در "نینوا" و نیمی در "موصل" عراق مدفون شد. این جنایت به حدی وحشیانه بود که رژیم بعثی در تلاشی بیشرمانه برای سرپوش گذاشتن بر این جنایت هولناك، تا سال‌ها از اعلام سرنوشت آن شهید مظلوم خودداری می‌کرد و طی 22 سال هیچ‌گونه اطلاعی از سرنوشت وی موجود نبود؛ تا این‌كه در خرداد سال 1370، بر اساس گزارش‌های موجود عملیاتی و اطلاعاتی، و نامه ارسالی كمیته بین‌المللی صلیب‌سرخ جهانی مبنی‌بر شهادت ایشان و اظهارات دیگر اسرای آزاد شده و خلبانان اسیر عراقی، شهادت خلبان علی اقبالی دوگاهه محرز شد.
پیكر مطهرش كه بخشی از آن غریبانه در قبرستان "محافظیه" نینوا، در جوار جد بزرگوارش حضرت اباعبدالله الحسین(ع) و بخشی دیگر در قبرستان "زبیر" موصل به خاك سپرده شده بود، با پیگیری كمیته جستجوی اسرا و مفقودین و كمیته بین‌المللی صلیب‌سرخ جهانی، به همراه پیكرهای مطهر تنی چند از دیگر خلبانان شهید نیروی هوایی، پس از 22 سال دوری از وطن، در میان حزن و اندوه خانواده، یاران و همرزمانش به میهن اسلامی بازگشت و بر دوش امت حق‌شناس و وفادار ایران اسلامی به شكلی بسیار باشكوه و تاریخی در میدان صبحگاه ستاد نیروی هوایی تشییع و در پنجم مردادماه 81 در ایام فاطمیه(ص) در قطعه خلبانان بهشت زهرا در كنار سایر همرزمان شهیدش آرام گرفت.
به یاد رشادت‌ها و دلاوری‌های شهید بزرگوار، امیر سرلشکر خلبان سیدعلی اقبالی دوگاهه، بهمن سال ۱۳۸۸ بنای یادبود وی شامل مجسمه و ماکت هواپیمای F-5 تایگر در شهرستان رودبار و در ساحل سفیدرود، طی مراسم باشکوهی با حضور جمعی از مقامات لشکری و کشوری و مردم قدرشناس رودبار و مناطق اطراف رونمایی شد.