ﻋﺒﺎس ﺑﺎﻗﺮىﺗﺸﻜﺮى، ﻓﺮزﻧﺪ ﻋﻠﻰ در ﺑﻴﺴﺘﻢ اردﻳﺒﻬﺸﺖﻣﺎه ﺳﺎل 1344 در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻣﺸﻬﺪ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ. ﭘﺪرش ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﻣﺎدر ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺷﺐ ﺗﺎﺳﻮﻋﺎى ﺣﺴﻴﻨﻰ در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن اﻣﺎمرﺿﺎ(ع) ﭼـﺸﻢ ﺑـﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد. در آنﺟﺎ ﻫﻴﺌﺘﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﺎ ﻋﺒﺎس، ﻳﺎ ﻋﺒﺎس ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ. ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻧﺎم ﭘﺴﺮم را ﻋﺒﺎس ﺑﮕﺬارم. ﭘﺴﺮ ﺳﺎﻛﺘﻰ ﺑﻮد. ﻣﻰﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺑﻪ ﭘﺴﺘﻪ ﺧﻨﺪان ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد. هم‌چنین ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: دو ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺮﺧﻚ درآورد و ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﻃﻮرىﻛﻪ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﻔﺲ ﺑﻜﺸﺪ. ﻫﻤﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: او ﻣﺮده اﺳﺖ. او را ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻛﻪ ﺑﺮدﻳﻢ، دﻛﺘﺮﻫﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﺮده. ﭘﺪرش ﺑﺮاى او دﻋﺎ ﺧﻮاﻧﺪ و ﻧﺬر ﻛﺮد. دﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮد. ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ. ﺗﻤﺎم ﻓﺎﻣﻴﻞ او را دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ. ﺻﻮرﺗﻰ ﻧﻮراﻧﻰ داﺷﺖ. اﻧﮕﺎر ﺳﻴﺪ ﺑﻮد. ﻛﻮدﻛﻰ ﭘﺮ ﺟﻨﺐوﺟﻮش، ﺑﺎﻫﻮش و ﻓﻌﺎل ﺑﻮد. ﺑﺮاى ﻳﺎدﮔﻴﺮى ﻗﺮآن ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻛﺮاﻣﺖ ﻣﻰرﻓﺖ. معلمان او را دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ. ﻗﺮآن ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻳﺎد ﻣﻰداد. در ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. از ﻫﻤﺎن ﻛﻮدﻛﻰ ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪن را ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﻃﻮرىﻛﻪ از 10 سالگی ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻤﺎز ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. دوره اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪ ﻃﻮﺳﻰ در ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮد و دوره راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪ ﻛﻮﭼﻪ زردى ﮔﺬراﻧﺪ. دوره ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ را در ﻣﺪرﺳﻪ ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ آﻏﺎز ﻛﺮد اﻣﺎ ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ و ﺑﺮاى اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت ﻣﺮﺧﺼﻰ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﺗـﺎ ﺳﻮم دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻋﻠﻢ ﻛﻨﺪ. اوﻗﺎت ﺑﻴﻜﺎرى را در ﻣﻐﺎزه ﻛﻔﺎﺷﻰ ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ اﺑﻮاﻟﻔﻀﻠﻰ ﺳﺮاب ﻣﻰرﻓﺖ. ﺑﻪ اﻓﺮاد ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ و ﻣﺴﺘﻀﻌﻒ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮرد ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻫﻢ ﺑﺪﻫﺪ. او ﭘﺮدهﻫﺎى ﻣﺴﺠﺪ ﻳﺰدى‌آﺑﺎد را ﻣﻰﺷﺴﺖ و ﺑﻪ ﺧﺎدم ﻣﺴﺠﺪ ﭘﻮل ﻣﻰداد. ﭘﺪر ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ -ﻃﻴﺒﻪ آﺧﻮﻧﺪﻳﺎن- ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚ روز ﻧﺎﻫﺎر ﻛﺒﺎب داﺷﺘﻴﻢ، او را ﺑـﺮاى ﺻﺮف ﻏﺬا ﺻﺪا ﻛﺮدم. او اﺑﺘﺪا ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺖ و ﺑﻌﺪ ﺳﺮ ﺳﻔﺮه آﻣﺪ. ﻛﺒﺎبﻫﺎ را داﺧﻞ ﻧﺎن ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻴﺮون رﻓﺖ، ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻰ آﻣﺪ. ﮔﻔﺘﻢ: ﻛﺠﺎ ﺑﻮدى؟ ﮔﻔﺖ: رﻓﺘﻢ ﻛﺒﺎبﻫﺎ را ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ دادم. ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮدت ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮرى؟ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻛﻤﻰ ﻧﺎن ﻣﻰﺧﻮرم. اﺷﻌﺎر ﻋﺮﻓﺎﻧﻰ را دوﺳﺖ داﺷﺖ و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد. ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﺗﺎرﻳﺨﻰ، ﻋﻠﻤﻰ، ﻫﻨﺮى، ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬﺮى را ﻧﻴﺰ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد. ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﺠﺎب ﺑﺴﻴﺎر ﺣﺴﺎس ﺑﻮد. او ﺧﻮاﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪاش را ﺑﻪ رﻋﺎﻳﺖ ﺣﺠﺎب ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد.
ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او از اﻳﻦﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻛﻮﭼﻜﺶ ﺑﻰﺣﺠﺎب ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺘﻪ بود ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد، وﻗﺘﻰ ﺑﻪ راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰ ﻣﻰرﻓﺘﻴﻢ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺣﺘﻤﺎً ﺣﺠﺎب را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﺪ و ﭼﺎدر ﺟﻠﻮﺑﺴﺘﻪ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ. ﻧﻤﻰﮔﺬاﺷﺖ ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﺪون ﭼﺎدر ﺑﻴﺮون ﺑﺮود ﺣﺘﻰ ﺑﺮاى ﺗﺸﻮﻳﻖ او ﻛﺎرﺗﻰ ﺑﺎ ﻋﻜﺲ دﺧﺘﺮى ﺑﺎ ﺣﺠﺎب ﻛـﻪ ﻗﺮآﻧﻰ در دﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﻪ او ﻫﺪﻳﻪ داد و ﮔﻔﺖ: دوﺳﺖ دارم ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﻰ. در ﺗﻈﺎﻫﺮات و راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎى ﻋﻠﻴﻪرژﻳﻢ ﺷﺎه ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. در ﭘﺨﺶ اﻋﻼﻣﻴﻪ و ﭘﻮﺳﺘﺮﻫﺎ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﻰﻧﻤﻮد و در ﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎ ﻛﺸﻴﻚ ﻣﻰداد. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻔﺮﺗﻰ ﻛﻪ از رژﻳﻢ داﺷﺖ، از ﺧﻮردن ﺗﻐﺬﻳﻪ در دﺑﺴﺘﺎن ﺧﻮددارى ﻣﻰﻛﺮد. و دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد را از اﺳﺮاف و ﻟﮕﺪﻛﺮدن ﭘﺎﻛﺖﻫﺎى ﺷﻴﺮ ﺑﺎز ﻣﻰداﺷﺖ. ﺑﻪ ﻣﻌﻠﻢ ﺑﺪﺣﺠﺎﺑﺶ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻰﻛﺮد و در ﻣﻮرد ﺣﺠﺎب ﺑﺮاى او دﻟﻴﻞ ﻣﻰآورد. ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب وارد ﺑﺴﻴﺞ ﺷﺪ. اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎى اﻣﺎم را در ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ ﻣﻰاﻧﺪاﺧﺖ. ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻰ ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران ﻋﻀﻮ ﺳﭙﺎه ﺷﺪ. در ﮔﺸﺖﻫﺎى ﺷﺒﺎﻧﻪ اواﻳﻞ اﻧﻘﻼب ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. از ﺑﻨﻰﺻﺪر ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮد و ﺑﺎ او ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻰﻧﻤﻮد. اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ ﻣﺸﻜﻠﻰ ﺑﺮﻣﻰﺧﻮرد، ﺳﺮﻳﻊ آن ﻣﺸﻜﻞ را رﻓﻊ ﻣﻰﻛﺮد. ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ او را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻳﻚ ﻓﺮد ﺑﺰرگﺗﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و او را ﺑﺮاى آﺷﺘﻰ دادن ﺑﻴﻦ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ ﻣﻰﺑﺮدﻧﺪ. ﺑﻪ روﺣﺎﻧﻴﻮن ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ. ﺑﻪ اﻣﺎم ﻋﺸﻖ ﻣﻰورزﻳﺪ و ﻫﻤﻴﺸﻪ آرزوى دﻳﺪار اﻣﺎم را داﺷﺖ. ﺑـﻪ ﻧﻤﺎز اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻰداد. ﻧﻴﻤﻪﻫﺎى ﺷﺐ ﺑﻪ راز و ﻧﻴﺎز ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. ﺑﻪ ﺟﻠﺴﺎت ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻰرﻓﺖ. ﻧﻤﺎز را ﺳﺮ وﻗﺖ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﺑﻌﺪ از ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ ﻗﺮآن ﺗﻼوت ﻣﻰﻧﻤﻮد. در ﻣﺮاﺳﻢ ﺳﻴﻨﻪزﻧﻰ و ﺳﻮﮔﻮارى ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﭘﺪر ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺴﺘﺎن ﺑﻮد و ﻫﻮا ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺮد و ﻧﻔﺖ ﻛﻢ ﺑﻮد. ﻫﻤﻪ ﺑﺮاى ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﻔﺖ ﺻﻒ ﻃﻮﻻﻧﻰ ﻣﻰﺑﺴﺘﻨﺪ. ﻋﺒاس از ﻣﻨﺰل ﻧﻔﺖ ﺑﺮاى ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎن ﻣﻰﺑﺮد
ﻣﻦ ﻧﮕﺮان ﺗﻤﺎم ﺷﺪن ﻧﻔﺖ ﺑﻮدم، ﭼﻮن اﮔﺮ ﺗﻤﺎم ﻣﻰﺷﺪ ﻛﺴﻰ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻧﻔﺖ ﺑﮕﻴﺮد. ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: اﮔﺮ ﻧﻔﺖ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد، ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ؟ ﮔﻔﺖ: ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ، ﺧﺪا ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ. ﻳﻚ روز ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﺮدم ﻧﻔﺖ دﻳﮕﺮ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ، ﺑـﻪ ﺳﺮاغ ﺑﺸﻜﻪ ﻧﻔﺖ رﻓﺘﻢ و دﻳﺪم ﻓﻘﻂ ﻛﻤﻰ ﺧﺎﻟﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ، ﺑﺎ ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﻋﻼﻗﻪ، اﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ و اﻃﺎﻋﺖ از ﻓﺮﻣﺎن اﻣﺎم ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ را وﻇﻴﻔﻪ ﺧﻮد ﻣﻰداﻧﺴﺖ. اﺑﺘﺪا از ﻃﺮﻳﻖ ﺑﺴﻴﺞ و ﺑﻌﺪ از ﻃﺮف ﺳﭙﺎه رﻓﺖ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺳﻦ ﻛﻤﻰ ﻛﻪ داﺷﺖ، از رﻓﺘﻦ او ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، وﻟﻰ ﺑﺎ ﻛﻮﺷﺶ ﺑﺴﻴﺎر ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود. زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰرﻓﺖ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺎ ﻣﻰروﻳﻢ ﺗﺎ ﺣﺴﻴﻦ زﻣﺎن را ﻳﺎرى ﻛﻨﻴﻢ. و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺗﺎ زﻧﺪه‌ام ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوم. ﻋﺒﺎس در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺧﻄﺸﻜﻦ ﺑﻮد. ﻗﺒﻞ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب ﺑﻪ ﺟﻮاﻧﺎن ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ آﻣﻮزش اﺳﻠﺤﻪ ﻣﻰداد ﺗﺎ ﺑﺮاى ﻛﺸﻴﻚﻫﺎى ﺷﺒﺎﻧﻪ آﻣﺎده ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻫﻤﻪ را ﺑﺮاى رﻓﺘﻦ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰﻛﺮد. در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻌﺎون ﮔﺮدان ﻋﺒﺪاﻟّﻠﻪ ﺑﻮد. او ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده‌اش ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ ﭼﻮن دﻧﺒﺎل ﭘﺴﺖ و ﻣﻘﺎم ﻧﺒﻮد. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻦﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد، ﺗﻤﺎم ﻛﺎرﻫﺎ را ﺧﻮدش اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد؛ ﺣﺘﻰ ﻇﺮفﻫﺎى دﻳﮕﺮان را ﻫﻢ ﻣﻰﺷﺴﺖ. آر.ﭘﻰ. ﺟﻰ زن ﺑﻮد. در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﺬﻫﺒﻰ داﺷﺖ و در ﺑﺴﻴﺞ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﻛﺮد. زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ از ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰآﻣﺪ ﺑﻪ ﮔﺸﺖ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼﻰ ﻣﻰآﻣﺪ در ﭘﺎﻳﮕﺎه ﻣﺤﻞ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰداد، ﭼﻮن ﻧﻤﻰﺧﻮاﺳﺖ از ﺟﺒﻬﻪ دور ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ روز ﻣﺮﺧﺼﻰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮﻣﻰﮔﺸﺖ.
در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺑﺴﺘﺎن، ﻣﺤﺮم، واﻟﻔﺠﺮ ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﻰ و واﻟﻔﺠﺮ 3 ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ. در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺑﺴﺘﺎن از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺷﻜﻢ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ. ﺑﺎر دوم از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺳﺮ ﻣﺠﺮوح ﮔﺮدﻳﺪ. وﻟﻰ در ﻫﺮ ﺣﺎل از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺧﻮددارى ﻧﻤﻰﻛﺮد. ﺣﺘﻰ دﻳﮕﺮان را ﻫﻢ ﺑﺮاى ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰﻛﺮد
ﭘﺪر ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺗﻨﮕﻪ ﭼﺰاﺑﻪ از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺷﻜﻢ، دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪه ﺑﻮد و در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎنﻫﺎى ﺗﻬﺮان، ﺗﺒﺮﻳﺰ و ﻣﺸﻬﺪ ﺑﺴﺘﺮى ﺷﺪه ﺑﻮد، اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻴﺰى ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد. وﻗﺘﻰ ﺑﻪ دﻳﺪﻧﺶ رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮد. ﻳﻚ ﺑﺎر ﺗﻴﺮ به ﮔﺮدﻧﺶ اﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد. ﭘﺲ از ﺑﻬﺒﻮدى ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ وﻗﺘﻰ ﻟﺒﺎسﻫﺎﻳﺶ را ﻣﻰﺷﺴﺘﻢ، ﺑﺮﮔﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن را دﻳﺪم و ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ او ﻣﺠﺮوح ﺑﻮده اﺳﺖ و ﻟﺒﺎسﻫﺎﻳﺶ ﺳﻮراخ ﺷﺪه ﺑﻮد.ﮔﻔﺖ: ﭼﻮن ﺳﻴﻨﻪﺧﻴﺰ ﻣﻰرﻓﺘﻢ و ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺧﺎروﺧﺎﺷﺎك ﺑﻮد ﻟﺒﺎسﻫﺎﻳﻢ ﺳﻮراخ ﺷﺪه است.
ﭘﺪر ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﻫﻤﺮزﻣﺶ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﺑﺴﻴﺎر ﻓﺪاﻛﺎر ﺑﻮد. در ﺟﺒﻬﻪ ﻳﺎروﻳﺎور رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺑﻮد. در ﻳﻜﻰ از ﻋﻤﻠﻴﺎتﻫﺎ رزﻣﻨﺪﮔﺎن 24 ﺳﺎﻋﺖ ﻏﺬا ﻧﺨﻮرده ﺑﻮدﻧﺪ و اﻳﺸﺎن ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻧﺨﻮد و ﻛﺸﻤﺶ داده ﺑﻮد. زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ از ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮﻣﻰﮔﺸﺖ، اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﺣﺮم ﻣﻄﻬﺮ اﻣﺎمرﺿﺎ(ع) ﻣﻰرﻓﺖ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰآﻣﺪ. ﮔﺎﻫﻰ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎى دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎﻳﺸﺎن ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ و ﭘﺲ از آن ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﻰآﻣﺪ. در ﺟﺒﻬﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز و روزه اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻰداد. او ﻃﻮرى ﻧﻤﺎز ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﭼﻨﺎن ﺑﺎ ﺧﺸﻮع ﻣﻰاﻳﺴﺘﺎد و ﻛﻠﻤﺎت ﻧﻤﺎز را ادا ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﺮدى ﻫﻴﭻﻛﺲ و ﻫﻴﭻﭼﻴﺰ در اﻃﺮاﻓﺶ ﻧﻴﺴﺖ
ﻋﻠﻰ ﺑﺎﻗﺮىﺗﺸﻜﺮى، ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﻮد اﻳﺸﺎن ﻧﻴﺰ در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﺳﻮﮔﻮارى و ﺳﻴﻨﻪزﻧﻰ ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻰﻛﺮد. در آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪارش ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده آنﻫﺎ را ﺑﺮاى رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ دﻋﻮت ﻛﺮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺟﺒﻬﻪ را ﺧﺎﻟﻰ ﻧﮕﺬارﻳﺪ. ﻫﻤﺮاه اﻣﺎم ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﻧﮕﺬارﻳﺪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺧﺴﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ. آنﻫﺎ را ﻳﺎرى ﻛﻨﻴﺪ و ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ را ﭘﺮ ﻛﻨﻴﺪ.
ﭘﺪر ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود، ﮔﻔﺖ: اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪار اﺳﺖ و دﻳﮕﺮ ﺑﺮﻧﻤﻰﮔﺮدم. و از ﻫﻤﻪ ﺣﻼﻟﻴﺖ ﻃﻠﺒﻴﺪ. هم‌چنین ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ، ﺑﺮاى آنﻫﺎ ﻣﺠﻠﺲ ﺧﺘﻢ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ. و ﻫﺮوﻗﺖ ﻛﺴﻰ ﻣﻔﻘﻮد ﻣﻰﺷﺪ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺳﻌﺎدﺗﺶ ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮﻧﺪ، ﭘﺲ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﺠﻨﮕﺪ. او دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻣﻔﻘﻮداﻷﺛﺮ ﺑﺎﺷﺪ
ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺤﺘﺮﻣﻰ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﺎ آﻣﺪ و دﻓﺘﺮى را آورد و ﮔﻔﺖ: اﻣﻀﺎ ﻛﻦ. ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﺳﻮاد ﻧﺪارم. ﮔﻔﺖ: ﻣﻰﺗﻮاﻧﻰ اﻣﻀﺎ ﻛﻨﻰ. وﻗﺘﻰ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪم، ﻋﺒﺎس ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪه ﺑﻮد.
هم‌چنین ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﻋﻤﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺧﻮاب ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﺮآن در دﺳﺘﺶ اﺳﺖ و ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﻃﺮف او ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺗﺎ ﻋﺒﺎس را ﺻﺪا ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ
ﻋﺒﺎس ﺑﺎﻗﺮىﺗﺸﻜﺮى در ﺗﺎرﻳﺦ 1362/12/15، در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺧﻴﺒﺮ ﺑﻪ درﺟﻪ رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ. اﻣﺎ ﺟﻨﺎزه او ﺑﻪدﺳﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪ و در ﺗﺎرﻳﺦ 1363/5/1 روح او ﺗﺸﻴﻴﻊ ﺷﺪ و در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع) ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ ﻳﺎد او ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮى ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت او، ﺑﺮادر و ﭘﺪرش ﺑﺮاى ﺣﻀﻮر در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﺼﻤﻢﺗﺮ ﺷﺪﻧﺪ
وصیت‌نامه شهید عباس باقری‌تشکری:
ﺑﺎر ﭘﺮوردﮔﺎرا، ﺗﺮا ﺷﻜﺮ ﻛـﻪ ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻬﺎدت، اﻳﻦ ﻳﮕﺎﻧﻪ راه رﺳﻴﺪن اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﺧﻮدت را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻨﺪه ﺣﻘﻴﺮ ﻣﺴﻜﻴﻦ و ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ارزاﻧﻰ داﺷﺘﻰ و ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ راه ﺳﻌﺎدت ﺧﻮﻳﺶ را ﺷﻬﺎدت در راﻫﺖ ﻳﺎﻓﺘﻢ.
اى ﭘﺪران و ﻣﺎدران و اى ﺑﺮادران و ﺧﻮاﻫﺮان ﮔﺮاﻣﻴﻢ، اﻳﻦ را ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪان ﻣﺎ رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺎر مسئولیت‌شان را ﺑﺮ دوش ﻣﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ و ﺑﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﺮادران ﺑﺴﭙﺎرﻳﻢ. اﮔﺮ ﺑﺮاى اﺳﻼم ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻜﻨﻴﺪ، ﻓﺮدا ﻧﺰد ﺧﺪا رو ﺳﻔﻴﺪ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ. اﻣﺮوز راه اﻳﻦ ﻧﺎﻳﺐ ﺑﺮ ﺣﻖ اﻣﺎم زﻣﺎن(ﻋﺞ)، اﻳﻦ ﻓﺮزﻧﺪ اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) و اﻳﻦ روﺣﺎﻧﻴﺖ در ﺧﻄﺶ دﻳﮕﺮ روﺷﻦ اﺳﺖ
ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت ﻣﻦ از رﻓﺘﻦ ﺑﺮادراﻧﻢ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى ﻧﻜﻨﻴﺪ. از ﺷﻬﺎدت ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻟﻄﻔﻰ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻛﺮده اﺳﺖ و ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ اﻣﺘﺤﺎﻧﻰ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ و ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ از دﺳﺖ دادن ﭼﻨﺪ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮد، ﻫﻨﻮز از ﭘﺎ ﻧﻨﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ و ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ آﻣﺪه‌اﻧﺪ.
ﻣﺎدرم، ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎدر وﻫﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﺳﺮ ﻓﺮزﻧﺪش را ﺑﺮاﻳﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ، او ﻫﻢ ﺳﺮ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮف دﺷﻤﻦ ﭘﺮﺗﺎب ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ: ﭼﻴﺰى را ﻛﻪ در راه ﺧﺪا داده‌ام، ﭘﺲ ﻧﻤﻰﮔﻴﺮم. از ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﻋﺰادارى ﻧﻜﻨﻴﺪ، وﻟﻰ ﻫﺮوﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ ﻋﺰادارى ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺮاى اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) و 72 ﻳﺎر او ﻋﺰادارى ﻛﻨﻴﺪ و ﺑﺮاى ﺣﻀﺮت زﻫﺮا(س) ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻴﺪ. از ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢﻛﻪ ﻟﺒﺎس ﺳﻴﺎه ﺑﻪ ﺗﻦ ﻧﻜﻨﻴﺪ، ﭼﻮن در ﺟﺸﻦ ﻟﺒﺎس ﺳﻴﺎه ﻧﻤﻰﭘﻮﺷﻨﺪ و ﺷﻤﺎ ﺑﻪ آنﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ ﻣﺎ و دﻳﮕﺮ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺑﺮاى ﭼﻪ ﻫﺪﻓﻰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ رﻓﺘﻴﻢ و ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪﻳﻢ، ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ: ﺑﺮاى دﻓﺎع از اﺳﻼم و ﺣﻔﻆ ﻧﺎﻣﻮس ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺮاى ﻫﻤﻴﻦ ﻫﺪف ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪه‌اﻧﺪ.
از ﺷﻤﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ دﺳﺖ از اﻣﺎم، اﺳﻼم و روﺣﺎﻧﻴﺖ ﺑﺮﻧﺪارﻳﺪ. ﭼﻮن اﮔﺮ ﺧﺪاى ﻧﻜﺮده ﭼﻨﻴﻦ اﺗﻔﺎﻗﻰ ﺑﻴﻔﺘﺪ، ﺷﻤﺎ را از ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻰﻫﺎ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ. ﭼﻮن اﻣﺎم ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ: دﺷﻤﻦ از اﺳﻼم ﺳﻴﻠﻰ ﺧﻮرده اﺳﺖ و اﮔﺮ ﭘﻴﺮوز ﺷﻮﻧﺪ، اﺳﻼﻣﻰ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﻰﮔﺬارﻧﺪ
ﺑﺮادراﻧﻢ از ﺷﻤﺎ ﺗﻘﺎﺿﺎ دارم ﻛﻪ اﺳﻠﺤﻪ ﻣﻦ و دﻳﮕﺮ ﺑﺮادراﻧﻢ را ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻧﮕﺬارﻳﺪ. ﻣﻦ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺒﺤﺎن ﺳﻼﻣﺘﻰ اﻣﺎم و ﻛﻠﻴﻪ ﺧﺪﻣﺘﮕﺰاران ﺑـﻪ اﺳﻼم را ﺧﻮاﻫﺎﻧﻢ. و از ﻛﺴﺎﻧﻰﻛﻪ در زﻣﺎن ﺣﻴﺎت، آنﻫﺎ را ﻣﻮرد اذﻳﺖ ﻗﺮار داده‌ام ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢﻛﻪ ﻣﺮا ﻋﻔﻮ ﻛﻨﻨﺪ. ﺑﺮاﻳﻢ ﻳﻚ ﻣﺎه ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ و 20 روز، روزه ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ